Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Καρδιολόγου κ. Πασχάλη Σόφτα...
Bernard Lown: Πρωτοπόρος στην έρευνα για το έμφραγμα του μυοκαρδίου, επινόησε και κατασκεύασε τον απινιδωτή, και ήταν ο πρώτος καρδιολόγος που χρησιμοποίησε τη λιδοκαΐνη στην κλινική πράξη, που μετέπειτα υιοθετήθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο για τη θεραπεία των διαταραχών του καρδιακού ρυθμού.
Το 1980 ίδρυσε το IPPNW (InternationalPhysiciansforthePreventionofNuclearWar) μαζί με τον φίλο και συνάδελφό του Ρώσο Yevgeny Chazov, διακηρύσσοντας δημόσια την αντίθεση της επιστημονικής κοινότητας στην τρέλα του Ψυχρού Πολέμου σε εποχές που ο φόβος του πυρηνικού ολοκαυτώματος αιωρούταν επάνω σε λεπτές πολιτικές ισορροπίες στις δύο πλευρές του τείχους του Βερολίνου. Το 1985 στους δύο φίλους απονεμήθηκε το Νόμπελ της Ειρήνης.
Ο Bernard Lown γεννήθηκε το 1921 στην Ουτενά της Λιθουανίας, και είναι ένας από τους πατέρες της σύγχρονης καρδιολογίας. Είναι σχεδόν απίστευτος ο αριθμός των βραβείων και διακρίσεων που του απονεμήθηκαν ως αναγνώριση μιας ζωής αφιερωμένης στην Ιατρική, με το «Ι» κεφαλαίο, στην οποία ο ασθενής ήταν πάντα ο πρωταγωνιστής με την ανθρώπινή του φύση.
Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, ο Lown, σε ένα από τα πιο γνωστά του δοκίμια, στη «χαμένη τέχνη του θεραπεύειν», διατυπώνει τη διαίσθηση και τις ανησυχίες του για ένα θέμα που αργότερα θα έφτανε σε κριτικό επίπεδο, δηλαδή για την εύθραυστη σχέση ιατρού και ασθενή.
«Θα έπρεπε να γραφεί μία έκθεση για τη διαγνωστική αξία της χειραψίας», υποστήριξε ο Lown.
Ξεκινώντας από την αδιαπραγμάτευτη αρχή πως δεν πρέπει να θεραπεύουμε την ασθένεια αλλά τον ασθενή, ο Lown αναλύει τους διάφορους αρνητικούς παράγοντες που παρεισφρέουν στη σχέση ασθενή-ιατρού, η οποία σαν μαγικός κύκλος μπορεί να δώσει είτε εξαιρετικά αποτελέσματα, είτε δυστυχώς δυνατές απογοητεύσεις.
Αφιερώνει μεγάλο μέρος στην ανάλυση της μεθόδου συλλογής του ιστορικού του ασθενή, με τρόπο σωστό και σχολαστικό. Ο ασθενής στην περιγραφή των συμπτωμάτων του και της ιστορίας που τα συνοδεύει, σχεδόν πάντα δείχνει στον γιατρό τον σωστό δρόμο, και είναι ο κλινικός γιατρός που θα πρέπει να γνωρίζει να διαβάζει μέσα από τις γραμμές, να ξεχωρίζει τα σημεία μέσα από τις υπερβολές ή τους δισταγμούς, και να επιλέγει τη σωστή κατεύθυνση.
Είναι εμφανές πως η διαδρομή δεν είναι πάντα εύκολη και βατή. Η ανθρώπινη ύπαρξη δεν μπορεί να παρατηρείται, να μελετάται και να θεραπεύεται μόνο ως σύνολο λειτουργικών οργάνων, γιατί δεν είναι μόνο αυτό.
Η επιστημονική μελέτη δεν υπολογίζει δυστυχώς τον τεράστιο και συχνά πολύ σημαντικό ψυχολογικό παράγοντα, που ανακατεύεται με τον σωματικό σε ένα μείγμα, που έχει σαν κύριο ποιοτικό χαρακτηριστικό τη μοναδικότητα. Και είναι ακριβώς αυτή η μοναδικότητα που θα πρέπει ο ιατρός να μάθει να ερμηνεύει.
Όταν σκεφτόμαστε την ιατρική μόνο ως επιστήμη, τότε απλά δεν υπολογίζουμε την έλλειψη μιας απαραίτητης ιδιότητας κάθε φαινομένου που θέλει να αποκαλείται επιστημονικό, που δεν είναι άλλη από την επαναληψιμότητα. Όμως κι αν από τη μία πλευρά, αυτό ακριβώς, δηλαδή η μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, μας εμποδίζει στη διαδικασία της θεραπείας, από την άλλη αυτή μας επιτρέπει την άσκηση ενός πράγματος που οι επιστήμονες του εργαστηρίου γνωρίζουν ελάχιστα: εκείνου που οι πρόγονοί μας αποκαλούσαν «ιατρική τέχνη».
Πολύ συχνά ο γιατρός προσεγγίζει το περιστατικό υποβάλλοντας τον εξεταζόμενο σε μία σειρά γενικών εργαστηριακών εκτιμήσεων, όχι πάντα στοχευμένων, λες και η διάγνωση και η σχετική θεραπεία θα μπορούσαν να είναι απλά η συνιστώσα μιας στατιστικής ανάλυσης. Ο Lown αντίθετα πιστεύει στη θεμελίωση μιας αληθινής συμμαχίας ιατρού και ασθενή, σαν βάση μιας χρήσιμης συνεργασίας για την επίτευξη σίγουρα καλύτερων αποτελεσμάτων τόσο στη φάση της διάγνωσης όσο και της θεραπείας.
Από την άλλη πλευρά ο ασθενής έρχεται σε επαφή με τον γιατρό από μία δύσκολη θέση, στην οποία αναμειγνύει μία συμπεριφορά άμυνας και δυσπιστίας στην υπαρκτή ελπίδα επίλυσης του προβλήματός του. Επιθυμεί πάνω απ’ όλα να βρει ακροατή και τελικά να ακούσει από τον γιατρό να λέει πως θα αντιμετωπίσει την κατάσταση σαν να αφορούσε τον ίδιο. Μόνο αν υπάρξει σχέση εμπιστοσύνης ο ασθενής θα αισθανθεί πραγματικά την υποστήριξη, ως μέρος μιας ομάδας που θα νικήσει το πρόβλημα και έτσι θα ξεσπαθώσει την θετική του ενέργεια. Είναι γνωστό πως τα καλύτερα αποτελέσματα πετυχαίνονται μόνο όταν ο ασθενής συμμετέχει ενεργά στη διαδικασία της θεραπείας. Και ο ασθενής είναι διαθέσιμος για την αλληλεπίδραση την κάθε στιγμή. Μάλιστα πιστεύεται, πως ακόμα και κατά τη διάρκεια του κώματος η συνείδηση είναι ξύπνια, και ενώ βρίσκεται σε παράλληλο κόσμο αυτή αλληλεπιδρά με τη γύρω πραγματικότητα.
Δεν πρέπει να εγκλωβίζουμε τους ασθενείς σε άκαμπτα πρωτόκολλα κατευθυντήριων οδηγιών που είναι αποτελέσματα στατιστικών αναλύσεων. Τα δεδομένα ισχύουν ως προς τα μεγάλα νούμερα αλλά χάνουν συχνά την αξία τους εξετάζοντας την κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Έτσι επιβάλλεται η προσαρμογή της τεχνικής στον ασθενή και όχι του ασθενή στην τεχνική. Είναι χρήσιμο να ακολουθούνται οι κατευθυντήριες οδηγίες και είναι ένα πολύτιμο εργαλείο, αλλά η μοναδικότητα του καθένα μας καθιστά απαραίτητη την προσωποποίηση της θεραπευτικής αγωγής: το κάθε άτομο λοιπόν θα πρέπει να βοηθηθεί στο σύνολό του έτσι ώστε να ξεπεραστεί το πρόβλημα ενός μέρους του.
Τα λόγια του Lown δε διδάσκονται στο πανεπιστήμιο. Μαθαίνονται στην πορεία, με την πράξη, με την εμπειρία και τον θαυμασμό σε γιατρούς σαν αυτόν, που εμπνέουν με τη ζωή τους όλη την ανθρωπότητα. Η σημασία του Bernard Lown, των πράξεών του, των λόγων του, η σημασία της ανακάλυψης της τέχνης του θεραπεύειν, είναι σήμερα επίκαιρη όσο ποτέ.
Άρθρο | Πηγή:
 |
| ΓΡΑΦΙΣΤΙΚΗ ΜΑΚΕΤΑ: ℗ 2021 - ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ Δ. |
Η «Ε.ΣΥ. Ελλήνων Συνέλευσις» αναγγέλλει σε όλους τους πολίτες ότι διαθέτει στην διαχείρισή της ακίνητα για την δημιουργία αυτόνομων τοπικών οργανισμών «Ε.ΣΥ. Ελλήνων Συνέλευσις» και προσκαλεί τους πολίτες για την επάνδρωσή τους.
YouTube – Channel: EN NEA – WEB TV
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ:
